29/11/12

La esquina donde encuentro gente



Está a tocar de mi casa y me pilla de camino al estanco. Es una esquina sin más, ni céntrica ni comercial ni especialmente transitada.

Pero de cada tres veces que paso por ella, en dos, me encuentro a algún conocido.
Desde una antigua vecina de hace décadas a compañeros de juegos de la infancia, pasando por compañeros de colegio, nuevos conocidos, un ex futbolista, mi madre y un señor que siempre me saluda y no se quién es.

Si algún día me siento solo, ya se por donde pasar.

5 comentarios:

Hector dijo...

Si ella quiere me dejo "retirar". Eso si, cariñosamente :)

Por cierto, si un día te sientes solo, solo te tienes que pasar por mi casa.

paris hilton dijo...

Oh, my god!! how cute is the dog!! so sweety!! is he smiling??
;)



Luke from another galaxy dijo...

Yeah, Paris, I can listen how he is laughing... Oh my God! In fact, he is thinking "what the hell I'm doing with this f**king and horrible dress!!!".

Wendy dijo...

Doncs jo fa molt que no et trobo a cap cantonada ni enlloc....només passava per saludar-te, fa mil anys que no ens veiem. Sóc aquella dels rínxols, pigues i ulls blaus que es passejava (i passeja) pel centru centru ;-)
Molts records!!

fumanchú dijo...

Aixó és que no freqüentem les mateixes cantonades! :)
molt content de veure't, almenys per aquí!
un petó.

Seguidores

Archivo del blog