Está a tocar de mi casa y me pilla de camino al estanco. Es una esquina sin más, ni céntrica ni comercial ni especialmente transitada.
Pero de cada tres veces que paso por ella, en dos, me encuentro a algún conocido.
Desde una antigua vecina de hace décadas a compañeros de juegos de la infancia, pasando por compañeros de colegio, nuevos conocidos, un ex futbolista, mi madre y un señor que siempre me saluda y no se quién es.
Si algún día me siento solo, ya se por donde pasar.
5 comentarios:
Si ella quiere me dejo "retirar". Eso si, cariñosamente :)
Por cierto, si un día te sientes solo, solo te tienes que pasar por mi casa.
Oh, my god!! how cute is the dog!! so sweety!! is he smiling??
;)
Yeah, Paris, I can listen how he is laughing... Oh my God! In fact, he is thinking "what the hell I'm doing with this f**king and horrible dress!!!".
Doncs jo fa molt que no et trobo a cap cantonada ni enlloc....només passava per saludar-te, fa mil anys que no ens veiem. Sóc aquella dels rínxols, pigues i ulls blaus que es passejava (i passeja) pel centru centru ;-)
Molts records!!
Aixó és que no freqüentem les mateixes cantonades! :)
molt content de veure't, almenys per aquí!
un petó.
Publicar un comentario